بسم الله الرحمن الرحیم
برای شکل گرفتن و تحقق هر پدیده، چه طبیعی و چه اجتماعی، عوامل و شرایط چندی لازم است و معمولا این پدیده ها با یک سری نشانه ها و علائم همراه است. از این رو، عوامل و نشانه های پدیده را باید شناخت و تفاوت میان آن دو را باید دانست تا در هنگام بیان عوامل و نشانه ها، دچار سردرگمی و اشتباه نشویم.
شرط ایجاد کننده هر پدیده، یک سری عواملی است که با پدیده ارتباط انفکاک ناپذیری دارند و باید آنها تحقق پیدا کنند تا پدیده محقق شود. اینها در شکل گرفتن پدیده نقش دارند و بدون اینها، پدیده تحقق نخواهد یافت.
اما نشانه های یک پدیده علامت هایی است که از وقوع پدیده یا نزدیکی وقوع آن مردم را آگاه می کند و فایده آن علم پیدا کردن به وقوع پدیده یا نزدیکی وقوع آن است؛ نه این که نقشی در ایجاد پدیده داشته باشند. بعنی با آشکار نشدن نشانه و اتفاق نیفتادن آن نیز پدیده می تواند شکل بگیرد.
فساد و ظلم شرط ظهور مصلح کل نیستند تا با دامن زدن به آن تحقق ظهور را شتاب بخشیم. فشاد و اصلاح، دو نقطه مقابل وضد یکدیگرند و ایجاد فساد تناسببی با تحقق اصلاح و ظهور مصلح کل ندارد.
به صراحت قران یکی از اهداف آمدن انبیا و فرستادن کتاب های آسمانی رساندن مردم به این سطح از رشد و فرهنگ و تعالی است که خود با اختیار، قسط و عدل را برپادارند؛ بنابراین، نسبت میان شرط یک پدیده نسبت استلزامی و انفکاک ناپذیر است، در حالیکه نسبت میان نشانه با پدیده نشاندار نسبت غیر استلزامی و انفکاک پذیر است.
پدیده ظهور و تشکیل حکومت جهانی حضرت حجت (عج) نیز از این قاعده مستثنی نیست و شرایط و عوامل و نشانه هایی دارد.
فساد و ظلم، شرط ظهور نبوده بلکه نشانه های ظهورند!
